در روزگاران پیش، منطقه و شهر اصفهان نقش پلی را داشت که
قسمتهای کم ارتفاع شرق فلات ایران را با سرزمینهای کوهستانی غرب مرتبط میساخت و
برای اطراق سرمازدگان کوهستان غرب و گرمازدگان و خستگان هوای خشک شرق، محل مناسب و
مطلوبی بود. در غرب استان و در کوهستانهای فریدن آثار جادّهای باستانی وجود دارد
که شاید بیانگر واقعیت فوق باشد. از اصفهان پیش از اسلام، یعنی دوره حکومت مادها و
دوره هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان آگاهی زیادی در دست نیست و از آن دورهها،
آثار درخوری بر جای نماندهاست. آنچه مسلم است، استقرار جلگه اصفهان درمیان
بیابانها و کوههای خشک مرکزی ایران از یک طرف و اهمیت و موقعیت ارتباطی ویژه آن
در مرکز فلات پهناور ایران از طرف دیگر، تاریخ و پیشینه آن را به پیشینه کشور ایران
مرتبط کرده است. پیش از برپایی پادشاهی مادها، اصفهان مرز شرقی ممالکی بودهاست که
بابلیها از آن اطلاع داشتهاند و به احتمال قوی جزو ناحیه (انزان) یا (انشان) بوده
است.
استان اصفهان یکی از بزرگترین مراکز تولید انواع مختلف صنایع دستی ایران بشمار
میرود. این استان از دیر باز گهواره هنرهای زیبا و صنایع دستی بودهاست. تزئینات
آجری، کاشی کاری، گچ بری و انواع خط در آثار تاریخی اصفهان، از قرنها پیش تا دوره
معاصر، بر اطراف و جوانب منارهها و داخل و خارج مساجد، قصرها و هنرهای زری دوزی و
قلم کاری، ترمه و نقره کاری و زرنگاری و رونویسی انواع کتاب، قرآن و قطعات نگارگری
و نقاشی جملگی به مرکزیت هنری اصفهان گواهی میدهند.
سیم کشی، زرکشی، زربافی, گلابتون دوزی، پولک دوزی، زنجیره بافی، قالی بافی و نساجی
از صنایع دستی رایج اصفهان است. این صنایع در عهد شاهان صفوی رونق فراوان داشت. در
دوران قاجاریه، بازار صنایع دستی در اصفهان از رونق افتاد. ولی بعد از انقلاب
مشروطه باز توسعه یافت. به طور کلی طرح و نقش عموم دست ساختههای اصفهان اعم از فرش
و قلمکار و ظروف قلم زنی و کاشی، دوختنیهای روی پارچه تحت تأثیر طرحهای تزئینی
دوران صفویه قراردارد و طراحان اصفهان، به نسبت قدرت درک و مهارت خود از آثار قدیمی
برمیگیرند و با خلاقیت خود، آنها را زیباتر میسازند.