متن معاهده­ی منع گسترش سلاح­های هسته­ای (N.P.T )

Image Hosting at ImageHosting.comمتن کامل پيمان منع گسترش سلاح­های هسته­ای که ايران نيز آن را امضا کرده است به شرح زير است:

دولت­هايی که وارد اين پيمان شده­اند، در متن پيمان به عنوان "همپيمانان" ناميده خواهند شد.

با در نظر گرفتن انهدام و ويرانی که در صورت بروز جنگ هسته­ای دامنگير نوع بشرخواهد شد و به تبع آن، لزوم به کارگيری حداکثر تلاش برای جلوگيری از خطر وقوع چنين جنگ­هايی و برای اتخاذ تمهيدات لازم برای تامين امنيت مردم، با اعتقاد به اين که گسترش تسليحات هسته­ای، خطر جنگ هسته­ای را به طور جدی افزايش خواهد داد، در مطابقت با مفاد قطعنامه­های مجمع عمومی سازمان ملل متحد که خواستار حصول توافقی برای جلوگيری از اشاعه­ی بيشتر سلاح­های هسته­ای شده است.

 در ابراز تعهد خود برای همکاری با آژانس بين المللی انرژی اتمی جهت اعمال تدابير حفاظتی اين آژانس در خصوص فعاليت­های هسته­ای صلح آميز، در اعلام حمايت خود از انجام تحقيقات، توسعه بخشيدن و تلاش­های ديگر در جهت اجرای مؤثر اصل تدابير حفاظتی با استفاده از تجهيزات و ساير راهکارها در خصوص انتقال مواد اصلی و مواد مخصوص شکافت پذير در چارچوب تدابير حفاظتی مقرر شده توسط آژانس بين­المللی انرژی اتمی، در تاييد اين اصل که منافع استفاده صلح آميز از تکنولوژی هسته­ای، از جمله فرآورده­های جانبی که ممکن است توسط دولت­های دارای تسليحات هسته­ای از طريق توسعه­ی ابزارهای انفجار هسته­ای به دست آيد، بايد به منظور بهره برداری در مقاصد صلح آميز در اختيار تمام همپيمانان :

 اعم از دولت­های دارای تسليحات هسته­ای يا فاقد تسليحات هسته­ای ـ قرار گيرد، با ايمان به اين که در عملی کردن اين اصل، تمام همپيمانان حق دارند به منظور حصول پيشرفت در استفاده صلح آميز از انرژی اتمی، در تبادل اطلاعات به حداکثر نحو ممکن مشارکت داشته باشند و به تنهايی يا با همکاری ساير دولت­ها در اين زمينه تلاش کنند، در ابراز نيات خود جهت توقف مسابقه­ی تسليحات هسته­ای در نزديک­ترين زمان ممکن و برای اتخاذ تمهيدات موثر جهت خلع سلاح هسته­ای، در تشويق کليه­ی کشورها به همکاری جهت دستيابی به اين هدف، در تاکيد مجدد بر عزم دولت­های امضاکننده­ی پيمان 1963 در مقدمه­ی آن پيمان، مبنی بر ممنوع ساختن آزمايش تسليحات هسته­ای در جو، در خارج از جو زمين و زير آب­ها و برای ادامه­ی توقف هرگونه انفجارهای آزمايشی تسليحات هسته­ای در تمام زمان­ها و ادامه­ی مذاکرات لازم برای رسيدن به اين هدف، به منظور ادامه­ی فروکاستن از تنش­های بين­المللی و تقويت اعتماد متقابل بين دولت­ها جهت تسهيل در توقف ساخت تسليحات هسته­ای، نابودی کليه ذخيره­های موجود، حذف تسليحات هسته­ای و ابزارهای استفاده از آن از زرادخانه­های ملی و به منظور مدون ساختن اين مقاصد در قالب يک پيمان جهت خلع سلاح کامل و عام تحت نظارت مؤثر و دقيق بين­المللی، با يادآوری اينکه، براساس منشور ملل متحد، دولت­ها بايد در روابط بين­المللی خود از تهديد يا استفاده از زور، يا اعمال هر روش ديگری که با اهداف ملل متحد در تعارض باشد، عليه تماميت ارضی يا استقلال سياسی ديگر دولت­ها احتراز ورزند، و اينکه تثبيت و تداوم صلح و امنيت بين­المللی، با به حداقل رسيدن سوق منابع انسانی و اقتصادی جهان به سوی مسلح شدن ميسر می­شود، توافق می­کنند که:

ماده 1

هر دولت دارای تسليحات هسته­ای، در اين پيمان متعهد می­شود از انتقال هرگونه سلاح­های هسته­ای يا ديگر ابزارهای انفجار هسته­ای يا دادن کنترل مستقيم يا غير مستقيم سلاح­ها يا ابزارهای انفجار هسته­ای به ديگران خودداری کند و به هيچ نحوی از انحاء، هيچ يک از کشورهای فاقد سلاح­های هسته­ای را ياری، تشويق و ترغيب به ساخت يا دستيابی به سلاح­های هسته­ای يا ديگر ابزارهای انفجار هسته­ای يا کنترل چنين سلاح­ها يا ابزارهای انفجاری نکند.

ماده 2

هر دولت فاقد تسليحات هسته­ای در اين پيمان متعهد می­شود هيچگونه سلاح هسته­ای يا ابزارهای انفجار هسته­ای و اعمال کنترل مستقيم يا غير مستقيم بر چنين سلاح­ها يا ابزارهايی را از هر منبع انتقال دهنده يا به هر نحو ديگری، دريافت نکند؛ به ساخت يا تلاش برای دستيابی به سلاح­ها يا ابزارهای انفجار هسته­ای مبادرت نورزد و در پی کمک برای ساخت سلاح­های هسته­ای يا ابزارهای انفجار هسته­ای نباشد يا چنين کمک­هايی را دريافت نکند.

ماده 3

1. هر دولت فاقد سلاح­های هسته­ای در اين پيمان متعهد می­شود تدابير حفاظتی را که پس از مذاکرات انجام گرفته با آژانس بين­المللی انرژی اتمی توافق خواهد شد بپذيرد. اين تدابير در چارچوب ضوابط آژانس بين­المللی انرژی اتمی و نظام تدابير حفاظتی اين آژانس خواهد بود و صرفاً به منظور تاييد پايبندی آن کشور به تعهدات خود در قبال اين پيمان با هدف جلوگيری از تبديل مصارف صلح آميز انرژی هسته­ای به استفاده در سلاح­های هسته­ای يا ابزارهای انفجاری هسته­ای صورت می­گيرد. روند تدابير حفاظتی مذکور در اين ماده بايد در خصوص تمام مواد اصلی يا مواد مخصوص شکافت پذير، اعم از توليد، فرآوری يا استفاده از آن در هرگونه تأسيسات هسته­ای يا خارج از چنين تأسيساتی اجرا شود. تدابير حفاظتی مقرر در اين ماده، می­بايد روی تمام مواد اصلی يا مواد مخصوص شکافت پذير که در فعاليت­های صلح آميز هسته­ای در قلمرو چنين دولتی، در حوزه قضايی آن، يا تحت کاربری آن در هر نقطه ديگر انجام می­پذيرد اعمال شود.

2. هر دولت وارد شده در اين پيمان متعهد می­شود (الف) ماده­ی اصلی يا ماده­ی مخصوص شکافت پذير، يا (ب) تجهيزات يا موادی که مشخصاً برای فرآوری، استفاده يا توليد مواد مخصوص شکافت پذير طراحی يا آماده شده است، را در اختيار هيچ دولت فاقد سلاح­های هسته­ای (حتی) به منظور استفاده در مقاصد صلح آميز قرار ندهد، مگر اين که ماده­ی اصلی يا ماده­ی مخصوص شکافت پذير به طور قطع مشمول تدابير حفاظتی مقرر شده در اين ماده قرار گيرد.

3. تدابير حفاظتی مقرر در اين ماده بايد به گونه­ای به مرحله­ی اجرا گذاشته شود که با ماده­ی 4 اين پيمان در تطابق کامل باشد و از ايجاد مانع بر سر راه توسعه­ی تکنولوژيکی يا اقتصادی همپيمانان در استفاده­ی صلح آميز از انرژی هسته­ای احتراز ورزد. اين امر، شامل تبادل بين­المللی مواد هسته­ای و تجهيزات برای فرآوری، استفاده يا توليد مواد هسته­ای برای مقاصد صلح آميز، در مطابقت با شرايط اين ماده و اصل تدابير حفاظتی که در مقدمه­ی­ اين پيمان مشخص شده، خواهد بود.

4. دولت­های فاقد سلاح­های هسته­ای در اين پيمان بايد به منظور انجام تعهدات خود در قبال اين ماده به طور انفرادی يا همراه با ساير دولت­ها در چارچوب ضوابط آژانس بين­المللی انرژی اتمی با آژانس بين­المللی انرژی اتمی موافقتنامه­هايی منعقد کنند. مذاکره به منظور حصول چنين موافقتنامه­هايی بايد ظرف مدت 180 روز از وارد اجرايی شدن اين پيمان، آغاز شود. در خصوص دولت­هايی که اسناد پيوستن و يا تصويب الحاق خود به پيمان را بعد از دوره­ی 180 روزه تسليم کنند، مذاکره برای حصول چنين توافقی نمی­تواند ديرتر از تاريخ تسليم اسناد آغاز شود و اجرای مفاد اين توافقات نمی­تواند ديرتر از 18 ماه از تاريخ آغاز مذاکرات باشد.

ماده 4

1. هيچ نکته­ای در اين پيمان نبايد به گونه­ای تفسير شود که حق مسلم همپيمانان در انجام تحقيقات، توليد و استفاده از انرژی هسته­ای برای مقاصد صلح آميز را تحت تأثير قرار دهد. اين امر بايد بدون اعمال تبعيض و در مطابقت با مواد 1 و 2 اين پيمان باشد.

2. در تبادل تجهيزات، مواد و اطلاعات تکنولوژيکی برای مقاصد صلح آميز، استفاده از انرژی هسته­ای در حداکثر شکل، تمام همپيمانان حق مشارکت داشته و متعهد به تسهيل در انجام آن می­شوند. همپيمانانی که توان چنين اقدامی را دارند همچنين بايد به شکل انفرادی يا همراه با ديگر دولت­ها يا سازمان­های بين­المللی برای توسعه­ی بيشتر استفاده از اشکال صلح آميز انرژی هسته­ای، خصوصاً در قلمرو دولت­های فاقد سلاح­های هسته­ای که وارد اين پيمان شده­اند، مشارکت ورزند. اين مشارکت با عطف توجه به نيازهای مناطق در حال توسعه جهان، انجام می­پذيرد.

ماده 5

تمام همپيمانان متعهد می­شوند تمهيدات لازم را اتخاذ کنند تا در مطابقت با اين پيمان، تحت نظارت مناسب بين­المللی و در چارچوب روال­های بين­المللی مقتضی، از دسترسی تمام دولت­های فاقد تسليحات هسته­ای وارده در اين پيمان به مزايای بالقوه­ی حاصله از انجام هرگونه انفجارهای صلح آميز هسته­ای، حصول اطمينان کنند. اين امر بايد بدون اعمال تبعيض انجام گيرد و هزينه­ی مالی آن برای چنين دولت­هايی، در پايين­ترين حد ممکن خواهد بود و شامل هزينه­ی تحقيقات و توسعه نمی­شود. دولت­های فاقد تسليحات هسته­ای وارده در اين پيمان بايد بتوانند در چارچوب يک توافق يا توافقات خاص
بين­المللی و از مجرای يک نهاد مناسب بين­المللی که دولت­های فاقد تسليحات هسته­ای نمايندگان کافی در آن داشته باشند، به اين مزايا دست يابند. مذاکرات در اين زمينه بايد پس از اجرايی شدن اين پيمان، در نزديک­ترين زمان ممکن آغاز شود. دولت­های فاقد تسليحات هسته­ای وارده در اين پيمان که چنين تمايلی داشته باشند، همچنين می­توانند از طريق توافقات دوجانبه به اين مزايا دست يابند.

ماده 6

تمام همپيمانان متعهد می­شوند، مذاکرات به منظور توقف مسابقه­ی سلاح­های هسته­ای و خلع سلاح هسته­ای و انعقاد پيمانی جهت خلع سلاح کامل و عام با مقررات دقيق و مؤثر را با حسن نيت و در اسرع وقت آغاز کنند.

ماده 7

هيچ نکته­ای در اين پيمان، ناقض حق هر گروه از دولت­هايی که به منظور حصول اطمينان از عدم وجود سلاح­های هسته­ای در قلمرو خود وارد پيمان­های منطقه­ای شوند، نخواهد بود.

ماده 8

1. هر يک از همپيمانان می­توانند اصلاحيه­ای را به منظور اعمال در اين پيمان، پيشنهاد کنند. متن هرگونه اصلاحيه­ای بايد به دولت­های امانتدار تحويل داده شود و اين متن توسط آنان بين تمام همپيمانان، توزيع خواهد شد. در صورت درخواست يک سوم همپيمانان يا بيشتر، دولت­های امانتدار بايد کنفرانسی را تشکيل داده و از تمام همپيمانان برای شرکت در آن و بررسی اصلاحيه، دعوت به عمل آورند.

2. هرگونه اصلاحيه در اين پيمان بايد به تأييد اکثريت همپيمانان، از جمله تمام دولت­های دارای تسليحات هسته­ای وارده در اين پيمان و تمام همپيمانانی که در زمان توزيع متن اصلاحيه عضو هيئت رئيسه­ی آژانس بين­المللی انرژی اتمی بوده­اند، برسد. زمان اجرايی شدن اصلاحيه برای هر دولتی که اسناد تصويب آن را تسليم کرده، از هنگامی خواهد بود که اکثريت همپيمانان، از جمله تمام دولت­های دارای تسليحات هسته­ای وارده در اين پيمان و تمام همپيمانانی که در زمان توزيع متن اصلاحيه عضو هيئت رئيسه­ی آژانس بين­المللی انرژی اتمی بوده­اند، اسناد تصويب آن را تسليم کرده باشند. پس از آن، زمان اجرايی شدن اصلاحيه برای هر همپيمان ديگر از زمان تسليم اسناد تصويب آن خواهد بود.

3. پنج سال پس از اجرايی شدن اين پيمان، کنفرانسی از همپيمانان بايد در شهر ژنو واقع در سوئيس به منظور مرور عملکرد آن و با هدف حصول اطمينان از اينکه اهداف مذکور در مقدمه و مقررات پيمان، مورد اجرا قرار گرفته­اند، برگزار شود. پس از آن، هر پنج سال يک بار اکثريت همپيمانان می­توانند با تسليم درخواست خود به دولت­های امانتدار، خواستار برگزاری کنفرانس ديگری به منظور بررسی عملکرد پيمان شوند.

ماده 9

1. اين پيمان بايد برای امضای تمام دولت­ها، آماده باشد. هر دولتی که پيش از اجرايی شدن آن طبق پاراگراف سوم اين ماده، آن را امضا نکرده باشد، می­تواند در هر زمان ديگری به آن ملحق شود.

2. نفوذ اين پيمان مشروط به تصويب آن توسط دولت­های امضاکننده خواهد بود. اسناد تصويب آن و اسناد الحاق به آن بايد نزد دولت­های بريتانيا، اتحاد جماهير شوروی (سابق) و ايالات متحده آمريکا که بدينوسيله به عنوان دولت­های امانتدار تعيين می­شوند، به وديعه گذاشته شود.

3. اين پيمان، پس از تصويب آن توسط دولت­هايی که به عنوان امانتدار تعيين شده­اند و تصويب آن توسط چهل دولت ديگر امضاکننده­ی اين پيمان و تسليم اسناد تصويب آنها، وارد اجرا خواهد شد. در اين پيمان، دولت­های دارای تسليحات هسته­ای به دولت­هايی گفته می­شود که پيش از اول ژانويه­ی 1967، مبادرت به توليد و انفجار سلاح هسته­ای يا هرگونه ابراز انفجار هسته­ای ديگر کرده­اند.

4. در خصوص دولت­هايی که اسناد تصويب و الحاق آنها به پيمان، پس از اجرايی شدن اين پيمان، تسليم می­شود، تاريخ اجرای آن از تاريخ تسليم اسناد تصويب و الحاق خواهد بود.

5. دولت­های امانتدار بايد تمام دولت­های امضاء کننده و ملحق شده به پيمان را از تاريخ هر امضاء، تاريخ تسليم اسناد تصويب يا الحاق، تاريخ اجرايی شدن اين پيمان و تاريخ دريافت درخواست برای تشکيل کنفرانس يا هر مورد ديگر، بلافاصله مطلع سازند.

6. اين پيمان بايد توسط دولت­های امانتدار و در تطابق با ماده 102 منشور ملل متحد، به ثبت برسد.

ماده 10

1. هر دولتی بايد حق داشته باشد در اجرای حاکميت ملی خود در صورتی که احساس کند موارد فوق­العاده­ای در رابطه با موضوعات اين پيمان، منافع حياتی کشورش را به مخاطره انداخته است، از پيمان خارج شود. در اين صورت بايد سه ماه پيش از خروج، به تمام همپيمانان و شورای امنيت سازمان ملل متحد اطلاع دهد. در چنين اطلاعيه­ای بايد موارد فوق­العاده­ای که از نظر آن کشور منافع حياتی­اش را به مخاطره انداخته نيز ذکر شود.

2. بيست و پنج سال پس از اجرايی شدن اين پيمان، بايد کنفرانسی تشکيل شود تا در خصوص اجرای نامحدود آن، يا تمديد آن برای دوره يا دوره­های ديگر، تصميم گيری شود. تصميم اتخاذ شده در اين مورد با رای اکثريت همپيمانان، نافذ خواهد بود.

ماده 11

اين پيمان، متن انگليسی، روسی، فرانسه، اسپانيولی و چينی آن که همگی از اعتبار يکسانی برخوردارند، در آرشيو دولت­های امانتدار محفوظ خواهند بود. نسخه­های تاييد شده­ی­ اين پيمان، بايد توسط دولت­های امانتدار به دولت­های امضاکننده و ملحق شده به آن ارسال شود.

منبع : بلاگ اطلاعات هسته اي

Share

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *